O tema central é sen dúbida o amor. Un amor sen límites, sen tempo, sen sequera apenas sustento lóxico. O amor eterno e enfermizo dunha nena que crece e envellece alimentada por unha esperanza vacua, por unha dor paulatina.Cando os veciños de en fronte múdanse e un novo inquilino chega para ocupar o seu lugar, a nena, protagonista do relato, namórase del como nunca antes fíxoo de ninguén, tola e incondicionalmente. Non é de estrañar: aínda que bastante máis maior que ela, el é un escritor novo e atractivo, rico, educado e culto. Xa desde o primeiro cruzamento de miradas, a rapariga sente, sabe, que o seu amor por el será para sempre, aínda e cando aínda descoñece o significado de tan grande sentimento.
Con todo, este amor haberá de ser sempre solitario e segredo. Só despois de moitos, demasiados anos, sendo xa unha muller adulta e a propósito de estar a un suspiro da morte, a protagonista verase capaz de declararlle ao seu amado os sentimentos que desde sempre lle profesou e como estes lle condicionaron a vida. Para iso, escríbelle unha extensa carta chea de recordos perennes, soños incumpridos e, a pesar de todo, tenrura. Carta dunha descoñecida é iso: unha carta sen remitente onde unha muller explícalle ao seu amado segredo (e a nós, lectores) toda a súa vida
No hay comentarios:
Publicar un comentario