O noso centro está cheo de
xente musical e a música da regueifa, as bandas, a tradición, o rap ou o
rock, entre outros estilos, enchen as nosas vidas. Para moita xente do
instituto a música é vida. Respiramos facendo, escoitando, gozando coa
música.
Ademais temos a sorte de vivirmos en
galego. Sabemos outras linguas e vivimos en galego. Cantamos noutras
linguas e cantamos en galego. E aínda que non é moi normal encontrar a
música galega nos medios de comunicación, porque a situación
socio-cultural e política é adversa, as nosas redes sociais abren as
portas á música na nosa lingua, a nosa música.
A
pesar de que moita xente pensa, a música galega é extensa e variada.
Máis alá dos prexuízos que reducen a música galega a gaitas e
pandeiretas, no Camballón coñecemos ska, techno, rap, pop, rock, reagge e
calquera estilo musical en galego. Porque en galego podemos expresar
todo o que queiramos e do xeito que queiramos.
E
de feito, hai centos, milleiros de persoas que fan música na nosa
lingua. E entre a xente máis nova estamos nós: Noa e as Enxebres, as
regueifeiras e regueifeiros, a xente que desde as Cruces bota fora do
seu peito as palabras do noso idioma. Ou Sabela, Sokram ou A Banda da
Loba...
Durante dous cursos estivemos a tirar
fotos cheas de simpatía e puxemos os nosos corpos para completar as
carátulas de máis de 40 cds da historia e da actualidade da nosa música,
desde Ana Kiro a Sés, de Pucho Boedo a SondaRua, de Xenreira a Cuarta
Xusta.
Dise que un pobo que canta nunca morre. E
nas Cruces sabemos cantar e escoitar moi ben na nosa lingua. A música
precisa pobo e moita xente no Camballón sentimos ese compromiso, esa
ligazón, esa unión coa nosa música e coa nosa lingua. Debería ser o
normal, como en calquera lugar do mundo.
Temos sorte! Viva o Camballón!
Que a lingua nos acompañe! Que a nosa música nos acompañe!
No hay comentarios:
Publicar un comentario