Hai poucas cousas tan valiosas como a enerxía das adolescentes facendo música nun estudo de gravación. Algo así como ver cumprido un soño. E este soño debémosllo no Marco do Cambalhom a Xabier Diaz, un grande, bo e xeneroso que nos acompañou e axudou no proxecto "O poeta que baila". Hai moi que falar sobre como a música e a/os artistas deste país están a construír día a día a nosa cultura, lingua e identidade. Sobre como o activismo educativo consegue desenvolver proxectos valiosos e ilusionantes coa axuda do mundo da cultura e como as administracións poderían apoiar proxectos por todo o país seguindo modelos que funcionan e transforman. O desenvolvemento educativo e lingüístico dun país é proporcional, como dicía Paulo Freire, á inversión económica dos responsables políticos. E como non hai ningún programa na tvg para a xente nova, e a radio galega música relega a nosa música a un terceiro plano, e os medía convencionais marxinan o noso idioma, ten que ser o movemento social quen constrúa cultura, lingua e identidade o día a día, nos pequenos grandes proxectos locais. Como dicía a canción: a nosa historia facémola nós.
Hoxe foi un día para chorar de alegría! Foi fascinante! Grazas, Xabier, por compartir a túa enerxía, experiencia e calor co Marco do Camballon.
No hay comentarios:
Publicar un comentario