Hoxe conmemoramos o día das cantareiras, mulleres que ao longo dos séculos, mantiveron a nosa lingua viva a través das súas coplas e melodías. Fixeron da lírica popular galega un dos maiores patrimonios culturais que posuimos. A historia das cantareiras vai máis aló da súa arte: é a historia
dunha loita por preversar a nosa identidade e a nosa lingua cando todo parecía ameazado polo avance de novos tempos e a novas formas de comunicar. Adolfina e Rosa Casás, Eva Castiñeira e as Pandereteiras de Mens escribiron algúns capitulos da tradición musical galega… nomes recollidos por Dorothé Schubart no Cancioneiro popular galego, unha das obras máis importantes para a recuperación da nosa música tradicional. Nesa obra non se recolle a Dorinda de Duro, a nosa homenaxeada. Nada no lugar de Souto en Santo Tomé de Insua. A día de hoxe, Dorinda canta o que o pobo sentía, coas máns na pandereta e o corazón na aldea.
Xeneración a xeneración foron transmitindo coplas que foron e son recollidas por moitas persoas que continuan gardando ese patrinomio inmaterial que son os cancioneiros.
Cantaban nas palleiras, as noites, a luz do candil, xuntábase as persoas do lugar e para pasar as noites de inverno botaban unhas pezas. Tamén cando se facías os traballos do campo botar o trigo, segalo, facer
os mollos… botar e recoller as patacas, labrar o millo, apañar as espigas e debullalas….
Na nosa biblioteca menos estes días unhas exposición de libros escritos, onde podedes ver algunhas desas coplas que fan alusión a versos temas como: o amor, a xente, o gando,a política, o contrabando, os lugares, os santos,as romerías, os curas... entre outros.
"Dorinda cantaba o que o pobo sentía: hoxe cantamos por ela."
"Cantareira da terra, voz de Santomé de Insua: hoxe a voz de Dorinda de Duro soa no Camballón, as Letras soan a ela ." Grazas Dorinda por transmitirnos o que vostede aprendeu.
E temos sorpresa!!