miércoles, 10 de abril de 2013

ALMAS GRISES

Decembro de 1917. Nun pequeno pobo do norte de Francia, o corpo sen vida dunha fermosa nena aparece flotando na canle. Á escena do crime acoden, acompañados polo incesante tronar dos canóns e o acre cheiro a pólvora dunha fronte que se desgarra a escasos quilómetros, un policía, un xuíz instrutor e un militar. Neste mundo provinciano, o asasinato de Belle suscita innumerables sospeitas, esperta vellos rancores e sacode unha orde social que se cambalea. Todos os indicios apuntan ao fiscal Destinat, un rico aristócrata xa xubilado, pero o xuíz designará como culpables a dous desertores apresados nas proximidades do lugar do crime. Con todo, a crónica dos feitos, escrita polo policía vinte anos despois do suceso, convida o lector a descubrir unha realidade inesperada. No seu implacable relato, onde a emoción aparece retida polo pudor do narrador, ninguén é inocente, e os culpables, dunha forma ou outra, son tamén vítimas. O gris é o ton dominante, pero non o gris da morte, nin o do duro clima invernal, nin sequera o da covardía, senón o gris en que se desenvolve a condición humana: a ausencia de certezas absolutas, as sombras, os claroscuros, en suma, o peso rotundo da dúbida.

No hay comentarios:

Publicar un comentario